มอริสันเข้าร่วมกองทัพอากาศสหราชอาณาจักรเมื่อเกิดสงครามในเดือนกันยายน ค.ศ. 1939 และได้รับการฝึกให้เป็นนักบิน (เขารู้วิธีบินเครื่องร่อนแล้ว[1]) เขาได้รับหน้าที่ในฐานะเรืออากาศตรีเมื่อวันที่ 30 พฤศจิกายน ค.ศ. 1940[2] และได้รับมอบหมายสู่ฝูงบินหมายเลข 241 ซึ่งทำการบินเวสต์แลนด์ลีแซนเดอร์[1] ในไม่ช้า เขาก็ได้รับการย้ายไปยังหน่วยฝึกในฐานะผู้สอน ก่อนเข้าร่วมฝูงบินหมายเลข 103 ในเดือนพฤษภาคม ค.ศ. 1942[1]

ในคืนวันที่ 5/6 มิถุนายน ค.ศ. 1942 ในขณะกำลังบินเครื่องบินทิ้งระเบิดเวลลิงตันในภารกิจที่สามของเขาและเป็นครั้งแรกในฐานะกัปตัน[3] เขาถูกชนโดยเวลลิงตัน เอกซ์3339 อีกลำจากฝูงบิน 156 ที่ขับโดยจ่าอากาศเอก กาย เชมเบอร์ลิน กำลังสำรองอาสาสมัครกองทัพอากาศสหราชอาณาจักร ซึ่งเขาเป็นผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียวจากลูกเรือบนเครื่องบินห้านาย[4] และบังเอิญ มอริสันเคยเป็นผู้ฝึกสอนของเชมเบอร์ลินที่กองทัพอากาศสหราชอาณาจักรลอสซีเมาธ์ประมาณต้นปี ค.ศ. 1942[5] ลูกเรือทั้งหมดบนเครื่องบินเอกซ์3339 ถูกสังหารและฝังอยู่ในแถวเดียวกันที่สุสานสงครามป่าไรช์วัลด์ ใกล้เคลเวอ ในประเทศเยอรมนี[6]

เขากลายเป็นเชลยศึก (POW) และถูกส่งไปยังสตาลักลุฟต์ III ที่ซากัน ซึ่งเขาได้รับการเลื่อนยศให้เป็นเรืออากาศเอกเมื่อวันที่ 30 พฤศจิกายน ค.ศ. 1942 ในขณะที่ถูกจับเป็นเชลยศึก[7]

เมื่อวันที่ 12 มิถุนายน ค.ศ. 1943 มอริสันและคนอื่น ๆ อีก 23 คน[1] หรือ 25 คนได้หลบหนีออกจากค่ายในช่วงเดเลาซิงเบรก เชลยยี่สิบสองคนออกจากค่ายพร้อมกับ "ผู้คุม" สองคน ซึ่งจริง ๆ แล้วเป็นเพื่อนเชลยศึกสองคนที่อยู่ในเครื่องแบบเยอรมันปลอม[1] เมื่ออยู่ข้างนอก กลุ่มก็แตกแยกกัน คนอื่น ๆ ถูกจับได้อย่างรวดเร็ว แต่เขาและเรืออากาศเอก ลอร์น เวลช์ ที่สวมเครื่องแบบปลอมได้เดินไปที่ลานบินใกล้ ๆ และพยายามขโมยเครื่องบินยุงเคิร์ส เว 34[1] พวกเขาต้องล้มเลิกความพยายามเมื่อลูกเรือตัวจริงได้ปรากฏตัวเพื่อขับเครื่องบินออกไป วันรุ่งขึ้น พวกเขาได้กลับมาและพยายามขโมยเครื่องบินปีกสองชั้น แต่ถูกจับได้และถูกส่งไปยังอ็อฟฟลัก IV-C ที่ค็อลดิทซ์[1][8]

เขาได้รับการปลดปล่อยจากค็อลดิทซ์โดยกองทัพอเมริกันในเดือนเมษายน ค.ศ. 1945